กลอนธรรมะและข้อคิดดีๆ

ทรงเปิดโลก

• ครั้นตรัสรู้ ลุถึง ความสำเร็จ
  ทุกทุกลัทธิ ขามเข็ด กษัตริย์สนอง
  โปรดทวยเทพ ในเทวโลก เสร็จดั่งปอง
  เสด็จล่อง ลงมา ประชาชน
• จึ่งเทวดา มานุษย์ และอบาย
  เห็นธรรมถึง กันได้ ทุกแห่งหน
  ทั้งเหนือ-ใต้ ตก-ออก หรือล่าง-บน
  กำแพงคน คือวรรณะ พังทลาย
• จนโลกุตตร์ โลกิยา จ่อหน้ากัน
  เหลือแต่ชั้น พวกเรา ที่เขลาหลาย
  จงเปิดโง่ ออกรับ ระงับอาย
  โลกิยะ จะได้กลาย เป็นโลกุตตรา ฯ

โลกอนิจจัง

• ตามธรรมดา ถ้าไม่มี ความเปลี่ยนแปลง
  มาบังแฝง คนจะเบื่อ จนเหลือที่
  จะเป็นคน ทนอยู่ ในโลกนี้
  หนักเข้ามี แต่อยาก จะดับไป
• ดับจากโลก เพราะโลก มันน่าชัง
  แต่ใครบ้าง รู้สึก เช่นนี้ได้
  เพราะโลกมี อนิจจัง บังเอาไว้
  คนเราใช้ อนิจจัง ขังตัวเอง ฯ

ขอพวกเราทั้งหลายจำไว้เถิด
ว่าการเกิดนี้ลำบากยากนักหนา
ครั้นคนเราได้กำเนิดเกิดขึ้นมา
ก็กลับพากันถึงซึ่งความตาย

ต้องเวียนเกิดเวียนตายตามบุญบาป
เมื่อไรทราบธรรมแท้ไม่แปรผัน
ไม่ต้องเกิดไม่ต้องตายสบายครัน
มีเท่านั้นใครหาพบจบกันเอย

กายนี้ท่านเปรียบดั่งท่อนไม้
ครั้นดับไปสมมติว่าเป็นผี
เครื่องเปื่อยเน่าสะสมถมปฐพี
เหมือนกันทั้งผู้ดีและเข็ญใจ

กลางทะเลอวกาศที่เวิ้งว้าง
สรรพสิ่งได้ถูกสร้างแปลงไว้
จากดินน้ำลมและไฟ
ก่อเกิดเป็นสิ่งใหม่เรื่อยมา

เมื่อถึงคราวแตกดับ
สรรพสิ่งก็หมุนกลับไปหา
ธรรมชาติเดิมแท้นั้นอีกครา
เวียนกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น

เป็นมนุษย์ หรือ เป็นคน

• เป็นมนุษย์ เป็นได้ เพราะใจสูง
  เหมือนหนึ่งยูง มีดี ที่แววขน
  ถ้าใจต่ำ เป็นได้ แต่เพียงคน
  ย่อมเสียที ที่ตน ได้เกิดมา
• ใจสะอาด ใจสว่าง ใจสงบ
  ถ้ามีครบ ควรเรียก มนุสสา
  เพราะทำถูก พูดถูก ทุกเวลา
  เปรมปรีดา คืนวัน ศุขสันติ์จริง
• ใจสกปรก มืดมัว และร้อนเร่า
  ใครมีเข้า ควรเรียก ว่าผีสิง
  เพราะพูดผิด ทำผิด จิตประวิง
  แต่ในสิ่ง นำตัว กลั้วอบาย
• คิดดูเถิด ถ้าใคร ไม่อยากตก
  จงรีบยก ใจตน รีบขวนขวาย
  ให้ใจสูง เสียได้ ก่อนตัวตาย
  ก็สมหมาย ที่เกิดมา อย่าเชือน เอยฯ

นกไม่เห็นฟ้า ปลาไม่เห็นน้ำ

• หมู่นกจ้อง มองเท่าไร ไม่เห็นฟ้า
  ถึงฝูงปลา ก็ไม่เห็น น้ำเย็นใส
  ไส้เดือนมอง ไม่เห็นดิน ที่กินไป
  หนอนก็ไม่ มองเห็นคูต ที่ดูดกิน;
• คนทั่วไป ก็ไม่ มองเห็นโลก
  ต้องทุกข์โศก หงุดหงิด อยู่นิจสิน
  ส่วนชาวพุทธ ประยุกต์ธรรม ตามระบิล
  เห็นหมดสิ้น ทุกสิ่ง ตามจริงเอย ฯ

ความสุข

• ความเอ๋ย ความสุข
  ใครๆทุก คนชอบเจ้า เฝ้าวิ่งหา
  "แกก็สุข ฉันก็สุข ทุกเวลา"
  แต่ดูหน้า ตาแห้ง ยังแคลงใจ
• ถ้าเราเผา ตัวตัณหา ก็น่าจะสุข
  ถ้ามันเผา เราก็ "สุก" หรือเกรียมได้
  เขาว่าสุข สุขเน้อ! อย่าเห่อไป
  มันสุขเย็น หรือสุกไหม้ ให้แน่เอย ฯ

ศึกษากันเท่าไร?

• โลกยุคนี้ มีศึกษา กันท่าไหน
  ยุวชน รุ่นใหม่ ได้คลุ้มคลั่ง
  บ้างติดยา เสพติด เป็นติดตัง
  บ้างก็ฝัง หัวสุม ลุ่มหลงกาม
• บ้างดูหมิ่น พ่อแม่ ไม่มีคุณ
  บ้างก็เห็น เรื่องบุญ เป็นเรื่องพล่าม
  บ้างลุ่มหลง love free เป็นดีงาม
  บ้างประณาม ศาสนา ว่าบ้าบอ
• บ้างไปเป็น ฮิปปี้ มีหลายชนิด
  บ้างทวงอิส- ระพ้น จนเหลือขอ
  บ้างที่มี ดีกรีมาก โฮกฮากพอ
  โลกเราหนอ ให้ศึกษา กันเท่าไร ฯ

อาจารย์ไก่

• ถ้าคนเรา เปรียบกับไก่ ดูให้ดี
  มันไม่มี นอนไม่หลับ ไม่ปวดหัว
  ไม่มีโรค ประสาท ประจำตัว
  โรคจิตไม่ มากลั้ว กับไก่น้อย
• คนในโลก กินยา เป็นตันๆ
  พวกไก่มัน ไม่ต้องกิน สักเท่าก้อย
  หลับสนิท จิตสบาย ร้อยทั้งร้อย
  รู้สึกน้อย แห่งน้ำใจ อายไก่เวย
• ได้เป็นคน หรือจึงได้ นอนไม่หลับ
  ควรจะนับ ว่าเป็นบาป หรือบุญเหวย
  มีธรรมะ กันเสียนะ อย่าละเลย
  อยู่เสบย ไม่ละอาย แก่ไก่มัน

ภัยร้ายของนักเรียน

• เป็นนักเรียน เพียรศึกษา อย่าริรัก

ถูกศรปัก เรียนไม่ได้ ดั่งใจหมาย
สมาธิจะ หักเหี้ยน เตียนมลาย
ถึงเรียนได้ ก็ไม่ดี เพราะผีกวน

• แต่เตือนกัน สักเท่าไร ก็ไม่เชื่อ

มันแรงเหลือ รักร้าย หลายกระสวน
หลอกพ่อแม่ มากมาย หลายกระบวน
หน้าขาวนวล ใจหยาบดำ ซ้ำละลาย

• การเล่าเรียน เบื่อหน่าย คล้ายจะบ้า

ใช้เงินอย่าง เทน้ำเทท่า น่าใจหาย
ไม่เท่าไร ใจกระด้าง สิ้นยางอาย
หญิงหรือชาย เรียนไม่ดี สิ่งนี้เอง

• มีสัจจะ ทมะ และขันตี

กตัญญู กตเวที อย่าโฉงเฉง
รักพ่อแม่ พวกพ้อง ต้องยำเกรง
เรียนให้เก่ง ให้ยิ้มแปล้ แก่ทุกคน ฯ

ยิ่งเจริญยิ่งบ้า?

• ถ้าพูดว่า "ยิ่งเจริญ คือยิ่งบ้า"
  ดูจะหา คนเชื่อ ได้ยากยิ่ง
  เพราะต่างชอบ ความเจริญ ที่เกินจริง
  เจริญอย่าง ผีสิง ยิ่งชอบกัน
• โลกเจริญ เกินขนาด ธรรมชาติแหลก
  เกิดของแปลก แปลงโลก ให้โศกศัลย์
  ทำมนุษย์ ให้เป็นสัตว์ พิเศษพลัน
  คือฆ่ากัน ทั้งบนดิน และใต้ดิน
• ยิ่งเจริญ ยิ่งดุเดือด ด้วยเลือดอาบ
  ยิ่งฉลาด ยิ่งมีบาป กว่ายุคหิน
  สร้างปัญหา ยุ่งยาก มากระบิล
  โลกทั้งสิ้น สุมความบ้า ว่าความเจริญ ฯ

ความรักของอวิชชา

• มีชายหนึ่ง ลิงหนึ่ง อยู่ด้วยกัน
  คนก็รัก ลิงนั้น เป็นหนักหนา
  ลิงก็รัก คนจัด เต็มอัตรา
  ทั้งสองรา รักกัน นั้นเกินดู
• มาวันหนึ่ง คนนั้น นอนหลับไป
  แมลงวัน มาไต่ ที่กกหู
  ลิงคิดว่า ไอ้นี่ยวน กวนเพื่อนกู
  จะต้องบู๊ ให้มันตาย อ้ายอัปรีย์
• ฉวยดุ้นไม้ มาเงื้อ ขึ้นสองมือ
  ฟาดลงไป เต็มตื้อ แมลงวันหนี
  ฝ่ายเพื่อนรัก ดิ้นชัก ไปหลายที
  ดูเถิดนี่ ความรัก ของอวิชชา ฯ

ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่า
แม้แต่คนโง่ที่สุดยังฉลาดในบางเรื่อง
และคนฉลาดที่สุด
ก็ยังโง่ในหลายเรื่อง ..