ปัตติทานมัย บุญเกิดจากการให้ส่วนบุญ

คัดลอกมาจากหนังสือ"กฎแห่งกรรม"

โดย พระธรรมวิสุทธิกวี  (พิจิตร  ฐิตวณฺโณ) เจ้าอาวาสวัดโสมนัสวิหาร ตั้งแต่ปี พ.ศ.2539 ถึงปัจจุบัน



ปัตติทานมัย   บุญเกิดจากการให้ส่วนบุญ

                 พุทธศาสนิกชน   เมื่อทำบุญอันใดแล้วก็มักจะอุทิศส่วนบุญนั้นแก่ท่านผู้มีพระคุณ
หรือแก่คนอื่นสัตว์อื่นเป็นอันมาก   เพราะทำให้ได้รับผลบุญเพิ่มขึ้น  เป็นการแสดงออกถึงการ
เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่   ไม่ขี้เหนียว มีใจกว้างหวังประโยชน์สุขต่อคนอื่นสัตว์อื่น   เมื่อตนได้รับบุญแล้ว
ก็หวังจะให้คนอื่นสัตว์อื่นได้รับบุญนั้นด้วย   เหมือนคนมีความรู้แล้วก็ถ่ายทอดให้แก่คนอื่นด้วย
หวังให้เขาได้มีความรู้ความสามารถด้วย

                 บางคนทำบุญ เช่น ให้ทาน  รักษาศีล  หรือเจริญภาวนาแล้วก็ไม่ยอมอุทิศบุญที่ได้
รับนั้นให้แก่ผู้ใด   ก็ได้บุญแต่ผู้เดียว  และได้บุญเฉพาะในเรื่องของทาน ศีล  หรือภาวนาที่ตนได้
ทำเท่านั้น  แต่ไม่ได้บุญข้อปัตติทานมัย   แต่ถ้าหากว่าผู้นั้นอุทิศส่วนกุศลนั้นแก่ผู้อื่นด้วย  เขาก็
จะได้บุญเพิ่มขึ้นอีกอย่างหนึ่ง คือ ปัตติทานมัย   บุญเกิดจากการให้ส่วนบุญ

                  การให้ส่วนบุญนั้นสามารถให้ได้ทั้งแก่คนเป็นและคนที่ตายไปแล้วบางคนเข้าใจผิด
ว่า  การให้ส่วนบุญหรืออุทิศส่วนกุศลให้ได้เฉพาะคนตายเท่านั้น  ข้อนี้เข้าใจผิด  แท้ที่จริง การให้
ส่วนบุญนี้สามารถให้ได้ทั้งแก่คนที่ยังมีชีวิต  และแก่ท่านที่ล่วงลับไปแล้ว

                  การให้ส่วนบุญแก่คนที่ยังมีชีวิตอยู่  จะให้ต่อหน้าก็ได้   ให้ลับหลังก็ได้

                 การให้ต่อหน้า เช่น  เราทำบุญมาสักอย่างหนึ่ง จะเกิดจากทานก็ตาม จากศีลก็ตาม
หรือจากภาวนาก็ตาม  เมื่อเราพบพ่อแม่หรือญาติมิตรก็บอกว่า "วันนี้กระผม (หรือดิฉัน)  ได้บวช
ลูกหรือบวชหลานมา  ขอให้คุณพ่อ...จงได้รับส่วนกุศลนั้นด้วย  ขอให้อนุโมทนาในส่วนกุศลครั้ง
นี้ด้วย"   ผู้รับจะอนุโมทนาหรือไม่ก็ตาม แต่ผู้ให้ย่อมได้ส่วนบุญแล้ว   ถ้าเขาอนุโมทนา เขาก็ได้
รับบุญข้อปัตตานุโมทนามัย

                 การให้ลับหลัง เช่น  ในปัจจุบัน ชาวไทยจำนวนมากรวมทั้งพระสงฆ์ เมื่อถึงวันเฉลิม
พระชนมพรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวหรือของสมเด็จพระนางเจ้าพระบรมราชินีนาถ
ก็มักจะบำเพ็ญบุญกุศลพิเศษโดยเสด็จพระราชกุศล  มีการให้ทาน รักษาศีล  และเจริญภาวนา
แล้วถวายพระราชกุศลแด่พระองค์ท่าน  อย่างนี้ก็เรียกว่าปัตติทานมัยเช่นกัน

                  การให้ส่วนกุศลแก่ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว  เขาจะตายไปแล้วนานเท่าไรก็ได้   จะอุทิศ
เป็นภาษาไทยก็ได้   เป็นภาษาบาลี  หรือภาษาอื่นใดก็ได้  มีน้ำกรวดก็ได้  ไม่มีน้ำกรวดก็ได้
มีกระดูกและชื่อของผู้นั้นก็ได้ ไม่มีก็ได้  ย่อมสำเร็จทั้งสิ้น   อย่างในกรณีเปรตผู้เป็นพระญาติ
ของพระเจ้าพิมพิสาร   พระองค์ก็ไม่ได้ทรงรู้จักชื่อญาติเหล่านั้นแม้แต่คนเดียวพระองค์อ้างใน
คำอุทิศว่าเป็นญาติเท่านั้นก็ถึงได้   เพราะเปรตผู้เป็นญาติเหล่านั้นกำลังรอรับส่วนบุญอยู่แล้ว
ดังคำบาลีที่พระองค์อุทิศส่วนกุศลแก่ญาติของพระองค์   หลังจากที่พระองค์ทรงบริจาคทาน
แด่พระสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขว่า

                 "อิทํ เม ญาตีนํ โหตุ  ขอส่วนบุญนี้จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายของข้าพเจ้า สุขิตา
โหนฺตุ ญาตโย  ขอญาติทั้งหลายจงถึงความสุข"

                  เพียงเท่านี้ก็สำเร็จ   โดยพระองค์ไม่ได้ทรงบ่งชื่อญาติเหล่านั้นเลยแม้แต่พระองค์
เดียว   และในการอุทิศส่วนบุญครั้งนั้นไม่ต้องใช้น้ำเลย

                  การอุทิสส่วนบุญโดยมีน้ำกรวดเพิ่งนำมาใช้ในยุคหลังนี้เอง  คือหลังจากครั้ง
พุทธศาสนา   แต่จะเกิดขึ้นในราวพุทธศตวรรษที่เท่าไร  ยังหาหลังฐานไม่พบ

                 กล่าวกันว่า   พุทธศาสนิกชนในประเทศอินเดียเห็นพวกพราหมณ์ลงไปในแม่น้ำ
คงคา   เอามือวักน้ำแล้วหยอดลงไปในแม่น้ำตามเดิมพร้อมกับกล่าวอุทิศว่า  "ขอให้น้ำนี้จงถึง
แก่พ่อแม่ของข้าพเจ้า"

                  พุทธศาสนิกชนเห็นพวกพราหมณ์กรวดน้ำเช่นนี้   จึงเห็นว่าเข้าทีดีจึงได้นำน้ำมา
ประกอบในการอุทิศส่วนกุศล  เรียกกันในปัจจุบันว่า "การกรวดน้ำ" พระสงฆ์ก็เห็นว่าไม่ผิด
หลักพุทธศาสนาอันใด   จึงอนุโลมให้ใช้กันมาจนถึงปัจจุบัน

                แท้ที่จริง   การอุทิศส่วนกุศลที่เรียกว่าปัตติทานมัยนั้น เดิมทีไม่ต้องใช้น้ำเลย
ฉะนั้น   การอุทิศส่วนกุศล  จะมีน้ำด้วยก็ได้   ไม่มีก็ได้ย่อมสำเร็จทั้งสิ้น

สาธุ สาธุ สาธุ   

สาธุครับ

การให้ธรรมะประเสริฐกว่าการให้ใดๆในโลกนี้  สาธุ

   สาธุ

สาธุครับ

สาธุๆๆๆ